Ik moet u teleurstellen. We hebben geen foto's van naakte fjordzwemmers. De weddenschap is door Sander gewonnen wat betekent dat hij niet het water in hoeft. Nou hadden sommige mensen al aangegeven dat deze foto's wat hen betreft ook niet nodig waren, dus dat zit wel snor. Vandaag bericht ik uw vanuit Harran, een kleine 200 kilometer boven Trondheim. Dit betekent dat we mooi opschieten, en dat is goed nieuws. Om dit voor elkaar te krijgen hebben we lang moeten rijden, varen en hobbelen. We zijn woensdagochtend vertrokken vanaf de bobilcamping bij opa en oma, en hebben heel wat kilometertjes gereden. Onderweg hebben we een aantal vissersdorpjes bezocht, waaronder Nusfjord. Hier hebben we eerst heel toepasselijk Fish and Chips gegeten. Veel te duur en veel te vet maar dat mocht de pret niet drukken. Hierna een rondje door het dorpje, om te eindigen in de General store, een ouderwets winkeltje wat nog stamt uit de gloriedagen van het dorp. Achter de kassa zat een gezellig ronde jongeman in een al even ouderwetse outfit. Hij kon zo uit een cowboyfilm gestapt zijn, compleet met kapiteinspet en zakhorloge. Papsie was al een tijdje benieuw hoe die Noren nou hun stokvis aten. Dit hangt namelijk in het visseizoen op elke beschikbare vierkante meter op de Lofoten. Het blije dikkertje scheurde ter plekke een zak stokvis open en liet ons meteen proeven. Het smaakte lang niet verkeerd, en hij adviseerde ons om het bij de borrel te eten. We hebben meteen een voorraadje ingeslagen, zodat we komende tijd wat te kauwen hebben. We kregen zelfs een zakje cadeau. Na nog een tijdje met het bijzonder vriendelijke mannetje gepraat te hebben vervolgden we onze reis, om uiteindelijk in Moskenes uit te komen. Hier vertrok om kwart over zes een boot naar Bodø. Wij arriveerden om half zeven. Typisch iets voor de familie Lap. No stress, want volgens een vriendelijke, bebaarde Duitser in het aftandse hippiebusje (met elandschedel op het dak) naast ons ging er ook een bootje om half acht. Daar hebben we dus even op gewacht. Camper na camper scheurde om half acht het betrekkelijk kleine bootje op, en het was niet moeilijk om te zien dat de hele rij auto's en campers nooit allemaal op de boot zouden passen. Onze baardige buurman zwaaide nog even en nam vervolgens een van de laatste plekjes op de boot in beslag. Een kaartjesverkoper vertelde ons dat er nog wel een boot ging, om tien uur. De overtocht duurde in totaal vier uur, dus een snelle berekening vertelde ons dat we dan om twee uur 's nacht aan zouden komen. Toch werd besloten om op deze boot te wachten, en een aantal mensen, waaronder uw reporter, besloten deze tijd slapend door te brengen. Wederom hebben allerlei mensen ons van te voren gewaarschuwd voor de woeste zeeën die dit bootje doorkruiste. We hebben allemaal om kwart voor tien dus een handjevol reispillen opgekauwd, en we reden de boot op, waar op dit tijdstip plek genoeg was. We veroverden op de boot een plekje vlak voor de TV, waar de Olympische Spelen uitgezonden werden. Hier wachten we kalm en dapper ons noodlot af. Alhoewel de golven op dit stukje zee vrij stevig waren, hielden onze maagjes zich redelijk rustig. Een aantal passagiers had een minder leuke tijd, maar toch viel ook deze tocht voor ons alleszins mee. We arriveerden om iets voor twee op het vasteland, en zetten koers richting Trondheim. Onderweg deden we erg ons best om een geschikt parkeerplaatsje te vinden. Zonder resultaat, we hebben anderhalf uur rondgereden. Onderweg kwamen we een tweetal dronken lifters tegen, die in hun blote kont langs de weg stonden. Na kort overleg werd besloten ze daar mooi te laten staan. Ook verder op onze route kwamen we een aantal nachtbrakers tegen, gelukkig hadden deze hun kleren nog aan. In het klein gehuchtje waar deze feestganger vandaan kwamen gaf een bordje aan dat er een camping aanwezig was, en we besloten ondanks het late tijdstip (half vier) de camper hier gewoon te parkeren. Na nog een goeie mop over de broer van Henk Bleker (Anus) en de daaropvolgende lachbui was het toch echt wel tijd om horizontaal te gaan. De volgende ochtend betaalde Jo de campingeigenaar en kroop Sjoerd achter het stuur. De kinderen sliepen nog, dit is het grootste voordeel van een camper. Om een uur of twaalf werd uw reporter wakker, hij rook problemen. Hij voegde zich bij het bestuurdersduo waar hij bijgepraat werd. Zoals u weet verbruikt een camper brandstof, en de laatste tankbeurt was alweer een tijdje geleden. Vandaar dat het waarschuwingslampje al enige tijd brandde, en op de TomTom werd het dichtstbijzijnde benzinestation ingevoerd. Deze bleek nog 50 kilometer van ons verwijderd, dus het angstzweet brak uit. Het werden spannende kilometers, waarin de stuurmanskunsten van Sjoerd op de proef werden gesteld. Heuveltje af zo weinig mogelijk gas geven, en de slipstream van andere weggebruikers optimaal benutten. Zo bereikten we wonder boven wonder het benzinestation, waar het volgende probleem zich voordeed. De tank werd meteen volgegooid, en Jo probeerde met de creditcard te betalen. Met de nadruk op probeerde. Beide pinapparaatjes weigerden de pas, en ook de bankpas werd niet geaccepteerd. Normaal kon er wel met deze pasjes betaald worden volgens de caissière. Contante Noorse kronen hadden we ook veel te weinig. Uiteindelijk konden we betalen met euro's, waarvan we net genoeg hadden, dus konden we weer op weg. De andere Lapjes hebben maar de helft van dit avontuur meegekregen, zij lagen nog heerlijk te snurken. De TomTom stond nog steeds op Trondheim ingesteld, en we besloten hier een stukje boven ons kampement op te slaan. Na nog een paar hobbelige wegen die Jo met alle geweld met een kilometertje of 90 wou bedwingen, en de boeken ons weer om de oren vlogen belanden we toch op plaats van bestemming. Na een biertje en een stokvisje en een paar borden aardappelen is het weer tijd voor de avondactiviteiten. Sjoerd probeert weer eens een vis te vangen, wat hij nog steeds erg lastig vindt. De vrouwen buigen zich over de afwas en Eltjo doet zoals gewoonlijk vrij weinig. Hij had ook al het tentje opgebouwd, een hele prestatie. Uw reporter zit hier tot laat in de nacht te zwoegen op weer een top-artikel, terwijl de rest zit te kaarten of te lezen. Het laatste bier wordt zojuist genuttigd, waarvan uw reporter geen druppel krijgt. Zoals u inmiddels misschien doorheeft, het leven van een journalist gaat niet altijd over rozen...