Het laatste verhaal van deze blog.

Nog even een laatste berichtje om af te kicken van de reis die wij gemaakt hebben. Dinsdag 7 augustus stuurden wij onze huisoppas(2 dames die bij ons in huis zaten en dol op katten zijn) een berichtje dat wij woensdag thuis zouden komen. Wij kregen een sms terug dat ze met onze kater Garfield bij de dierenarts zaten op verdenking van een gebroken bekken. Het was te laat deze avond om wat voor hem te kunnen doen dus moesten ze hem woensdagochtend om 8.00 uur weer naar Peize brengen. Daar moest hij blijven voor röntgenfoto’s en verder onderzoek.
Wij zijn woensdagochtend op tijd vertrokken zodat wij Garfield wellicht zelf uit Peize zouden kunnen halen. Onderweg in Duitsland kregen we een telefoontje van de dierenarts dat Garfield niet zijn bekken maar zijn rug heeft gebroken en dat hij de komende 6 weken in een kleine ruimte moest verblijven zodat hij niet teveel kan bewegen. Wij konden hem gelukkig zelf bij de dierenarts ophalen en zagen hem heel rustig in zijn kooitje liggen. Na deze lange reis en de aanblik van onze ongeluksvogel brak ik maar de dierenarts vertelde dat hij goede kansen maakte. Dit omdat hij nog kan lopen en zijn staart kan bewegen. De breuk zit helemaal onderaan zijn ruggengraat waar deze vast zou moeten zitten tussen de botten van het bekken, hier zit het dus niet vast maar aan beide kanten los. Als hij één dezer dagen gewoon zou poepen en plassen dan zou het kritische punt voorbij zijn en zou hij herstellen.
Donderdagochtend op tijd op voor de medicatie van Garfield (pijnbestrijding en laxeermiddel) en na een half uurtje trakteerde hij ons op een plas en een flinke drol. We konden dus opgelucht ademhalen, nu een lange revalidatieperiode maar dat is het ergste niet.

Verder in vogelvlucht hoe ik onze reis heb beleeft:

• Reizen met een camper, hoe relaxed. Eten en drinken bij de hand, tijdens de reis kaarten of zelfs even slapen op de bedden.

• Berg op en berg af met een camper leek een spannende belevenis op voorhand maar bleek prima te doen. Onverharde wegen waren een ander verhaal maar met wat aanpassing van de rijstijl ook geen punt voor onze topper.

• De nieuwe Tom-Tom van opa Sietze mee. Wat een verademing boven die van ons. Deze geeft alles aan wat we onderweg nodig waren. Campings, parkeerplaatsen, maximale snelheid ter plaatse, hoe hard we nu reden. Ik keek ook niet meer op de snelheidmeter van het dashboard maar steeds naar Tom. Ook konden we prima zien welke soort bocht we konden verwachten van deze Tom. Een medaille voor dit machientje.

• Veel…heel veel lange rechte snelwegen in Zweden en Finland met naaldbomen. Ter afwisseling zo nu en dan wat loofhout. Saai maar schiet wel lekker op. Bonus was de eland die we in Finland zagen.

• De miljoenen muggen die op de Finse camping kampeerden. Ze drongen met honderden tegelijk ’s nachts onze hermetisch afgesloten camper binnen. hoogstwaarschijnlijk door de roosters van de koelkast die vanwege de motor warmte afgeeft en door de kieren langs de keuken kwamen ze binnen. Vluchten dus na één nacht van een hele leuke camping.

• De ontmoeting met de Kerstman en het passeren van de poolcirkel.

• De Finse plaatsnamen die onuitspreekbaar zijn.

• De campings met een vuurplaats waar het ’s avonds heerlijk toeven is.

• De midzomernachtzon. Wat een fenomeen. ’s Nachts om 1 uur gewoon aan de zee zitten te mijmeren met alleen het geluid van golven om je heen en dat terwijl het hartstikke licht is.

• Honderden rendieren langs de kant van de weg maar ook gewoon voor de auto langslopend. Sjoerd die zijn raampje open doet en aan een rendier vraagt wat hij van plan is te gaan doen.

• De Noordkaap waar volgens veel mensen niets is, de reis ernaar toe telt. Dat is wat gangbaar gezegd wordt als je over de Noordkaap praat. Hier ben ik het niet mee eens. Ik zou daar op de punt van Europa wel een dag kunnen zitten staren naar het Noorden, waar 2000 kilometer zee tussen ons en de Noordpool rest. Natuurlijk is dit iets voor volwassenen want de kids hadden het na een uurtje wel gezien. Zo gaat dat. Tessa is hier lid geworden van de Nordkappclub waarbij ze een certificaat heeft gekregen. Bij haar vijfde bezoek wordt ze golden member.

• Iedere dag een andere camping en dus ook iedere dag boodschappen doen in een andere supermarkt. Alles met de creditcard, gemak dient de mens.

• Helaas niet de geplande walvissafari omdat ons schema dit lastig toeliet. De jongens vonden dat we hier geen uren voor moesten gaan omrijden, dat kostte volgens hen teveel tijd. Reden temeer om deze contreien nog eens te gaan opzoeken, maar dan alleen Sjoerd en ik.

• De prachtige eilanden van de Lofoten met zijn schilderachtige dorpjes en de loodrechte bergen.

• Stokvis……wat stinkt die rommel maar wat vinden de mannen dit lekker.

• De kotsboot die op ons geen enkele indruk heeft gemaakt. “Wat nou schommelen….gewoon wat reispillen en lekker gaan slapen toch?”

• Het parkeren van een camper in de Scandinavische steden, wat een ramp! Alles, werkelijk alles in het land is prima in orde voor een campervakantie maar je moet dus de steden niet willen bezoeken.

• Het argument van de jongens bij de zware regenval die we in de laatste week hebben gehad. “als we toch in een camper moeten zitten dan liever in een rijdende”. Dat was eigenlijk een prima argument dus pakten we de boel in en reden weer een paar uurtjes. Zo kom je dus een paar dagen sneller thuis dan we hadden verwacht. Helaas deze regen maar het is niet anders.

• Beetje jammer dat mijn reisgenoten mijn inkoopbeleid niet vrijwillig geprezen hebben. Wel onder dwang maar niet uit zichzelf. Ik ben zelfs met boodschappen thuisgekomen waarmee we ook vertrokken zijn en dat is toch knap. Alleen 6 pakken gesneden ontbijtkoek was niet genoeg, die waren de eerste week al op.

• Het afleggen van ongeveer 7.500 km in tweeënhalve week.

We sluiten dit blog nu af met een mooie ervaring in onze rugzak.

Laatste update expeditie

Even een klein verhaaltje voor het slapengaan. Vandaag Kopenhagen gedaan, weinig problemen op de reis ernaar toe. We waren even bang dat de camper van de brug (tussen Malmö en Kopenhagen) af zou waaien, maar het lukte de chauffeur om hem aan de weg te houden. Eenmaal aangekomen hebben we de camper op een illegale parkeerplaats gezet na een tip over parkeerbonnen in Scandinavië, die schijn je als buitenlander niet te hoeven betalen. Wel een dikke flip achter de ruitenwissers natuurlijk, nu maar afwachten. Gelukkig staat de camper niet op onze naam. Voordeeltje van onze misdaad was wel dat we dichtbij het centrum stonden. We moesten nog heel even schuilen voor een regenbui, maar we hebben wel lol gehad. Mooie stad, mooie mensen en ook een paar bijzondere snuiters. Rond een uur of vijf hebben we de camper weer gestart en nu staan we op een strandcamping vlakbij Kolding. Morgen hopen we de camper weer in Oostwold te kunnen parkeren. Vooralsnog een nachtje in de camper te gaan, morgen is het weer vroeg dag.

Regenjassen, paraplu's en natte voeten

Regen, heel veel regen. Nadat we rond een uur of 2 van onze camping vertrokken hebben we zo'n enorme hoeveelheid water op ons dak gehad dat we even dachten dat dat we van de weg af zouden drijven. Gelukkig zaten wel lekker droog, kacheltje aan en lekker doorkarren. Oslo gingen we maar voorbij, met dit weer weinig aan natuurlijk. We zijn gister geëindigd op een strandcamping (enorme vieze vuile bende, maar maakt niet uit want we hebben heerlijk geslapen) na een korte culinaire stop bij de Mac. Ook vandaag redelijk uitgeslapen, programma van vandaag was Göteborg en dat lag redelijk dichtbij. Ook vandaag regende het weer pijpestelen, niet normaal. Hier hadden we aan het eind van de middag afgesproken met Meester Niels, een oud-stagiar van de Gavehoek die nu met zijn vriendin in Zweden woont. Na sms en Facebook contact (via mama) na zijn werk afgesproken bij een winkelcentrum. Eerst hebben we het centrum even verkend, wat ons vrij goed beviel. Na een kop koffie en een bezoekje aan het museum naar het winkelcentrum waar Meester Niels ons kwam halen. Ook met hem een kop koffie en een paar goeie gesprekken. Na een foto met Tessa (oud leerling hè) hebben we hem met onze campermobiel thuis afgezet en daar hebben we ook nog zijn Zweedse vriendin ontmoet. Na het afscheid hebben we koers gezet richting Malmö. Onderweg nog een speurtocht naar een supermarkt, en uiteindelijk hebben we, naast de supermarkt, ook een camping gevonden. Snel nog wat eten opgewarmd en nog maar weer een potje klaverjassen (ouwewijven). Nu oogjes toe, morgen weer een stedentrip. Ditmaal gaan we Kopenhagen onveilig maken. We hopen dat daar de vrouwen net zo mooi zijn als in de Noorse en Zweedse steden ;)

mini-update

Bij deze even een kleine update omdat we nooit weten of we de volgende keer weer internet hebben. We zitten aan de rand van de Jotunheimen op een camping aan een riviertje. We hadden gisteren in de planning om midden op de Jotunheimen (berggebied) een camping te zoeken waar we konden raften. Toen we bij deze camping aankwamen trok deze ons niet erg aan. Tel daarbij op dat het jonge katten regende. Niels opperde dat als we toch in de camper moeten zitten wachten tot het droog wordt, dat je dan net zo goed deze tijd rijdende kunt doorbrengen. Vandaar dat we nu een uurtje of twee vanaf Oslo op de camping zijn gestationeerd. In ieder geval zullen we onze deadline van 3 weken makkelijk halen, de kans bestaat dat we zelfs ietsjes eerder dan 12 augustus terug kunnen zijn. En wie de Lapjes een beetje kent: als ze thuis eenmaal in de neus hebben gaat de terugreis altijd relatief snel.

Speedmintonpluimpjesschaafwonden

Nog even een korte update van de expeditie. Na een koude/slechte nacht voor de gebroeders Lap (die naar hun tentje verbannen waren, reden onbekend) heeft de rest van de family wel van een lange nachtrust genoten. Vandaag hebben we rustig aan gedaan en zijn om een uur of twaalf pas vertrokken van de camping. Er stonden nog ongeveer driehonderd kilometertjes naar Trondheim op de TomTom. We waren van plan om hier vanmiddag eens een kijkje te nemen. De reis richting Trondheim voerde ons over de E6, een van de grotere wegen in Noorwegen die we al een geruime tijd onveilig maken. We kwamen dus ook zonder problemen in Trondheim. Eenmaal binnen de stadsmuren stuitten we wel op een aantal probleempjes. Het vinden van een parkeerplaats viel vies tegen en ook de parkeerautomaten deden erg vervelend (wel centjes, geen kaartjes). Na een rondje door de stad viel ons al meteen op dat Trondheim best een leuke stad is, maar dat de Noren er verstandig aan gedaan hebben van Oslo hun hoofdstad te maken. Hier zijn er namelijk meer kroegen, mooiere vrouwen en hippere mensen. Desalnietteplus hebben we een leuke middag gehad, en vervolgden we onze weg over de E6. Deze voerde ons naar een leuke camping waar we nu staan. Na een heerlijke rijstmaaltijd werden Eltjo en Van der Veen naar het afwashok gestuurd. Uw sportieve reporter was net met zijn zusje aan het speedmintonnen, en de twee mannekes met hun handen vol afwas waren een makkelijk doelwit. Meerdere pluimpjes suisden langs de afwashulpjes, die slechts licht gewond raakten. Dit is knap, als u weet dat deze projectielen snelheden van ruim 200 kilometer per uur halen. Na weer een spelletje kaarten en een paar halve liters Scandinavisch bier wordt het weer tijd om het tentje in te kruipen. Uw reporter mag zich weer verheugen op een koude en oncomfortabele nacht. Route van morgen is nog onbekend, even afwachten dus. Misschien ook nog wel een dagje op deze camping, we zullen zien wat de morgen ons brengt.

update-je voor de, wellicht, bezorgde familieleden.

Mocht u na het lezen van het stuk van de razende reporter nu menen dat wij berooid door Noorwegen toeren dan wil ik u even geruststellen. De storing van creditcard en betaalkaart lag bij het tankstation. Deze verstandige reporter heeft dit vanavond gecheckt bij de bank die de Lapjes gerust kon stellen. De vakantie kan vol gas verder gevierd worden, niets aan de hand.

Verder wil Eltjo graag even toevoegen dat hij stond te tentjebouwen terwijl uw razende reporter heerlijk onder de douche stond. Even de verhoudingen rechttrekken heet dat.

Veel leesplezier gewenst de volgende dagen.

Stokvis-shake

Ik moet u teleurstellen. We hebben geen foto's van naakte fjordzwemmers. De weddenschap is door Sander gewonnen wat betekent dat hij niet het water in hoeft. Nou hadden sommige mensen al aangegeven dat deze foto's wat hen betreft ook niet nodig waren, dus dat zit wel snor. Vandaag bericht ik uw vanuit Harran, een kleine 200 kilometer boven Trondheim. Dit betekent dat we mooi opschieten, en dat is goed nieuws. Om dit voor elkaar te krijgen hebben we lang moeten rijden, varen en hobbelen. We zijn woensdagochtend vertrokken vanaf de bobilcamping bij opa en oma, en hebben heel wat kilometertjes gereden. Onderweg hebben we een aantal vissersdorpjes bezocht, waaronder Nusfjord. Hier hebben we eerst heel toepasselijk Fish and Chips gegeten. Veel te duur en veel te vet maar dat mocht de pret niet drukken. Hierna een rondje door het dorpje, om te eindigen in de General store, een ouderwets winkeltje wat nog stamt uit de gloriedagen van het dorp. Achter de kassa zat een gezellig ronde jongeman in een al even ouderwetse outfit. Hij kon zo uit een cowboyfilm gestapt zijn, compleet met kapiteinspet en zakhorloge. Papsie was al een tijdje benieuw hoe die Noren nou hun stokvis aten. Dit hangt namelijk in het visseizoen op elke beschikbare vierkante meter op de Lofoten. Het blije dikkertje scheurde ter plekke een zak stokvis open en liet ons meteen proeven. Het smaakte lang niet verkeerd, en hij adviseerde ons om het bij de borrel te eten. We hebben meteen een voorraadje ingeslagen, zodat we komende tijd wat te kauwen hebben. We kregen zelfs een zakje cadeau. Na nog een tijdje met het bijzonder vriendelijke mannetje gepraat te hebben vervolgden we onze reis, om uiteindelijk in Moskenes uit te komen. Hier vertrok om kwart over zes een boot naar Bodø. Wij arriveerden om half zeven. Typisch iets voor de familie Lap. No stress, want volgens een vriendelijke, bebaarde Duitser in het aftandse hippiebusje (met elandschedel op het dak) naast ons ging er ook een bootje om half acht. Daar hebben we dus even op gewacht. Camper na camper scheurde om half acht het betrekkelijk kleine bootje op, en het was niet moeilijk om te zien dat de hele rij auto's en campers nooit allemaal op de boot zouden passen. Onze baardige buurman zwaaide nog even en nam vervolgens een van de laatste plekjes op de boot in beslag. Een kaartjesverkoper vertelde ons dat er nog wel een boot ging, om tien uur. De overtocht duurde in totaal vier uur, dus een snelle berekening vertelde ons dat we dan om twee uur 's nacht aan zouden komen. Toch werd besloten om op deze boot te wachten, en een aantal mensen, waaronder uw reporter, besloten deze tijd slapend door te brengen. Wederom hebben allerlei mensen ons van te voren gewaarschuwd voor de woeste zeeën die dit bootje doorkruiste. We hebben allemaal om kwart voor tien dus een handjevol reispillen opgekauwd, en we reden de boot op, waar op dit tijdstip plek genoeg was. We veroverden op de boot een plekje vlak voor de TV, waar de Olympische Spelen uitgezonden werden. Hier wachten we kalm en dapper ons noodlot af. Alhoewel de golven op dit stukje zee vrij stevig waren, hielden onze maagjes zich redelijk rustig. Een aantal passagiers had een minder leuke tijd, maar toch viel ook deze tocht voor ons alleszins mee. We arriveerden om iets voor twee op het vasteland, en zetten koers richting Trondheim. Onderweg deden we erg ons best om een geschikt parkeerplaatsje te vinden. Zonder resultaat, we hebben anderhalf uur rondgereden. Onderweg kwamen we een tweetal dronken lifters tegen, die in hun blote kont langs de weg stonden. Na kort overleg werd besloten ze daar mooi te laten staan. Ook verder op onze route kwamen we een aantal nachtbrakers tegen, gelukkig hadden deze hun kleren nog aan. In het klein gehuchtje waar deze feestganger vandaan kwamen gaf een bordje aan dat er een camping aanwezig was, en we besloten ondanks het late tijdstip (half vier) de camper hier gewoon te parkeren. Na nog een goeie mop over de broer van Henk Bleker (Anus) en de daaropvolgende lachbui was het toch echt wel tijd om horizontaal te gaan. De volgende ochtend betaalde Jo de campingeigenaar en kroop Sjoerd achter het stuur. De kinderen sliepen nog, dit is het grootste voordeel van een camper. Om een uur of twaalf werd uw reporter wakker, hij rook problemen. Hij voegde zich bij het bestuurdersduo waar hij bijgepraat werd. Zoals u weet verbruikt een camper brandstof, en de laatste tankbeurt was alweer een tijdje geleden. Vandaar dat het waarschuwingslampje al enige tijd brandde, en op de TomTom werd het dichtstbijzijnde benzinestation ingevoerd. Deze bleek nog 50 kilometer van ons verwijderd, dus het angstzweet brak uit. Het werden spannende kilometers, waarin de stuurmanskunsten van Sjoerd op de proef werden gesteld. Heuveltje af zo weinig mogelijk gas geven, en de slipstream van andere weggebruikers optimaal benutten. Zo bereikten we wonder boven wonder het benzinestation, waar het volgende probleem zich voordeed. De tank werd meteen volgegooid, en Jo probeerde met de creditcard te betalen. Met de nadruk op probeerde. Beide pinapparaatjes weigerden de pas, en ook de bankpas werd niet geaccepteerd. Normaal kon er wel met deze pasjes betaald worden volgens de caissière. Contante Noorse kronen hadden we ook veel te weinig. Uiteindelijk konden we betalen met euro's, waarvan we net genoeg hadden, dus konden we weer op weg. De andere Lapjes hebben maar de helft van dit avontuur meegekregen, zij lagen nog heerlijk te snurken. De TomTom stond nog steeds op Trondheim ingesteld, en we besloten hier een stukje boven ons kampement op te slaan. Na nog een paar hobbelige wegen die Jo met alle geweld met een kilometertje of 90 wou bedwingen, en de boeken ons weer om de oren vlogen belanden we toch op plaats van bestemming. Na een biertje en een stokvisje en een paar borden aardappelen is het weer tijd voor de avondactiviteiten. Sjoerd probeert weer eens een vis te vangen, wat hij nog steeds erg lastig vindt. De vrouwen buigen zich over de afwas en Eltjo doet zoals gewoonlijk vrij weinig. Hij had ook al het tentje opgebouwd, een hele prestatie. Uw reporter zit hier tot laat in de nacht te zwoegen op weer een top-artikel, terwijl de rest zit te kaarten of te lezen. Het laatste bier wordt zojuist genuttigd, waarvan uw reporter geen druppel krijgt. Zoals u inmiddels misschien doorheeft, het leven van een journalist gaat niet altijd over rozen...

Raketkraters en kogelgaten

Na weer een schrijfverbod van een dag en een verhitte discussie met de redactie is me nog een kans gegeven. Ik zal mijn best doen om me over sommige mensen en dingen minder kritisch te uiten, maar ik betwijfel of dit gaat lukken. Dat dit me misschien mijn baan als journalist kost neem ik op de koop toe, mijn enige zorg is dat u wordt voorzien van de feiten!

Om te beginnen waar de vorige verhalenschrijver geëindigd is, de visavonturen van Sjoerd. Op een plek waarvan meerdere mensen zeiden dat het wemelde van de enorme makrelen en kabeljauwen, en waar het volgens het bordje onmogelijk was om géén vis te vangen, presteerde onze visserman het om enkel en alleen het kunstaas binnen te takelen. Hij vertelde ons zelf dat hij massa's vissen had zien springen, en dat dit een machtige visplek moest zijn. De volgende ochtend probeerde hij het weer, en wist hij twee guppy's te vangen die nauwelijks groter waren dan het kunstaas waarmee hij viste. Maar vis is vis, dus volgens Sjoerd tellen ook deze miniatuurtjes mee. Daarna hebben we met z'n allen ontbeten, waarna we koers zetten naar Gryllefjord. Op deze plek moesten we volgens Sjoerd op een ferry, die berucht stond om zijn vele zieke passagiers. Eenmaal in de buurt van de zee, bemerkte uw scherpe reporter al dat deze bijzonder rustig was. Toch met het avondeten maar een beetje rustig aan doen, je weet maar nooit. Op de boot hielden we ons hart vast. Er gebeurde echter niets, van zeeziekte geen spoor. De enige persoon die misschien gekotst heeft was de moddervette Zweed die naast ons op de ferry zat en enorme hoeveelheden wafels naar binnen werkte. Sjoerd had het dus na zijn mislukte visavonturen weer bij het verkeerde eind. Maar goed, wij waren allang blij dat we ons avondeten binnengehouden hadden. De boot meerde aan op het bovenste puntje van de eilandengroep de Lofoten. Hier hadden we een advertentie gezien van een strandcamping met sauna's en hot-tubs op het strand. Op weg naar deze camping reden we langs een bordje met daarop Raketskyttefelt. Nou waren we eerder al een paar bordjes met Skyttefelt tegengekomen, en we wisten dat dat een schietbaan was, en het Raketskyttefeltbordje (woord van de dag) joeg ons dus de stuipen op het lijf. Toch vonden we de camping gauw, en hier werden we aan de receptie te woord gestaan door een jongedame. Deze vertelde ons met droge ogen dat we per overnachting ongeveer 1600 kronen kwijt waren, en daarnaast per persoon 100 kronen moesten betalen voor een douche van zes minuten ( 100 kronen is 13 euro). Dit is enigszins overdreven, maar toch veel te duur dus doorrijden. De tomtom stuurde ons een klein landweggetje in waar alleen Dakarvoertuigen kunnen manoeuvreren. Toch bewees ons campertje alles aan te kunnen, en de enige schade die we opliepen was het verliezen van twee wieldoppen, waarvan we eerder ook al een kwijt waren (Sjoerd heeft ze vastgezet, sinds wanneer is die ook automonteur?). Dit is toch vrij bijzonder, want op dit weggetje zagen we kraters langs de weg die alleen van de kruisraketten van het Raketskyttefelt afkomstig konden zijn. De verkeersborden waren met kogels doorzeefd dus weer een angstig ritje. Verderop werd de weg beter, en hier stond ook een gebouw van een schietvereniging, dus we waren weer gerustgesteld. Maar toch, die Noren zijn een gevaarlijk volk.

Inmiddels liep het al tegen een uur of elf, dus werd besloten de camper op een parkeerplaatsje neer te kwakken en de oogjes te sluiten. De daaropvolgende dag was de verjaardag van Sjoerd, en na de felicitaties en het cadeau weer op weg. Vandaag een rustig dagje met niet al te veel kilometers. We hebben de camper vandaag wel op een camping geparkeerd, naast een fjord. Het weer is de laatste dagen niet erg best, maar het kan slechter. Alleen vandaag wat regen, dus dat valt nog mee We hopen dat het in het zuiden van Noorwegen straks wat warmer wordt, maar voorlopig zitten we nog op de Lofoten. Het word nog een race tegen de klok om onze drie weken deadline te halen, maar we hebben goede hoop. Uw reporter neemt afscheid van u, we gaan nog een paar biertjes drinken op de verjaardag van onze ouweheer. Ik hoop dat u weer van genoeg informatie voorzien bent, ik hoop gauw weer een verhaal te schrijven. Met een beetje goede wil van de redactie gaat dat zeker lukken!

P.S. Hier achter mij worden net enkele weddenschappen gesloten over de uitkomst van het kaarten, met als inzet een rondje naaktzwemmen in het fjord. Hier hoort u zeker meer van!