Voorbij de Noordkaap

Vanwege de afwezigheid van uw jeugdige reporter, hij zit te vissen en vind dit even iets belangrijker dan schrijven, krijgt u weer een korte update van mij.

We eindigden gisteren de dag op een camping, nou ja meer een camperplaats met voorzieningen. Toen we vrij laat arriveerden kwam er een heerschap uit huis lopen, sprak geen woord Engels, en we begrepen dat we konden parkeren en dan zagen we morgen wel weer. Prima wat ons betreft, geparkeerd, eten gemaakt, spelletje doen en slapen.

Vanochtend om 9.00 uur wakker en weer heerlijk geslapen. We konden bij de oude heer zelfs met een creditcard betalen, iets wat we gisteren niet hadden verwacht gezien de leeftijd van het heerschap en het feit dat hij geen woord Engels spreekt. Overigens moet gezegd dat het een zeer aardige Noorse senior was. We zakken nu af richting de eilandengroep de Lofoten. Rond het middaguur arriveerden we in Alta waar een museum is en een wandelroute met prachtige rotstekeningen van meer dat 2000 jaar geleden. We hadden al besloten dat we deze wilden gaan bezoeken en we hebben er geen spijt van gekregen. Van de 97 gevonden rotstekeningen in Noorwegen zijn er 14 openbaar te bezoeken en dat is allemaal hier. Het museum bracht nog wat geschiedenis en was ook leuk. Daarna weer verder en momenteel staan we op een eenvoudige camping aan een fjord waar driftig geprobeerd wordt vis te vangen. Het lijkt erop dat het gaat lukken want alle bezoekers van deze camping vangen enorm veel vis dus waarom Sjoerd niet zou je toch denken? Wordt vervolgd.

Doel bereikt met kippenvel

Dag 7 van de Noordkaapexpeditie. Een verslag van Tessa.

De ochtend begon deze keer later dan normaal namelijk om 9.30 uur. We zaten 180 kilometer van de Noordkaap. Vandaag kwam onze wens in vervulling, namelijk de Noordkaap bezoeken. We zijn heel veel rendieren tegengekomen, namelijk bruine en witte. Toen we aankwamen hebben we eerst gehaktballen met kippensoep gegeten, daarna zijn we naar de Noordkaap gelopen. Toen we bij de bekende wereldbol aankwamen moesten er natuurlijk veel foto's gemaakt worden. Een stukje verderop stonden 7 monumenten die vroeger in 1988 gemaakt zijn door 7 kinderen die uit alle delen van de wereld kwamen. Toen we daar klaar waren zijn we binnen een kopje koffie wezen drinken. Daarna zijn we naar een winkeltje gegaan die daar ook in het gebouw zat. Ik heb een sneeuwbol gekocht voor mijn verzameling en een mooie trui. Sander heeft een mooi beeldje gekocht van de bekende wereldbol en we hebben kaartjes gekocht, beschreven en op de bus gedaan. Daarna moesten we afscheid nemen van de Noordkaap, het was jammer dat we weg moesten maar het was een hele leuke ervaring.

Korte toevoeging van Jolanda..

Op de Noordkaap staan met ons hele gezin, wat heb ik daar lang naar uitgekeken en wat was het mooi. Op het meest Noordelijke puntje van het vasteland van Europa met nog 2000 kilometer tussen de Lapjes en de Noordpool. Heel bijzonder. Op een gegeven moment was ik alleen maar bezig om het moment te proberen vast te houden bang dat ik misschien iets zou missen. Maar ja je kunt niet eeuwig op de Noordkaap blijven staan.

Reporter reborn

Uw reporter voelt zich gepasseerd. De redactie heeft besloten om in plaats van zijn stuk op onze website te publiceren, een verhaaltje van een plaatselijke schrijfster te uploaden. Geen slecht verhaal, degelijk en de meeste feiten zijn wel genoemd, Maar u wilt meer! U wilt spanning en sensatie! Daarom heeft uw reporter besloten zijn pen weer ter hand te nemen om u nogmaals de belevenissen van vandaag en gister uit de doeken te doen, ditmaal ongecensureerd. Houdt u vast, want we hebben avonturen beleefd...

Ik zal beginnen met de meest schokkende onthulling van het afgelopen decennia. Want ik kan u onthullen dat hij bestaat. Sinterklaas is natuurlijk een ouwe oplichter, dat weet iedereen. Maar wat weinig mensen weten, is dat de Kerstman echt bestaat en dat hij woont in Rovaniemi. Jaja, daar slaat u steil van achterover, maar het bewijs is geleverd. Wij hebben een praatje gemaakt met de beste man (die hoogstwaarschijnlijk onze oom is, zoals hij zelf beweerde, nadat we verteld hadden dat onze achternaam Lap was, net zoals de geboortegronden van Santa Claus) en het moment is zelfs vastgelegd op de foto. Leuke anekdote is dat hij Tessa vroeg naar een typisch Hollandse dans. Ze bedacht zich niet en voerde een soort woeste dans uit, die heel misschien gerelateerd zou kunnen zijn aan de klompendans. Wij lagen dubbel en “onze oom” vond het prachtig, zijn kleine meid die zo goed kon dansen. Ook noemenswaardig was een Japanse jongeman die in zijn eentje voor het kantoor van de Kerstman stond te wachten, klaar om zijn held te ontmoeten. Natuurlijk stond hij stijf van de zenuwen, heel begrijpelijk. Hij had speciaal voor deze gelegenheid zijn mooiste kleren aangetrokken, inclusief stropdas. Toen hij het kantoortje verliet rende hij, blij als een kind weer naar buiten. Uw reporter was tot tranen geroerd. Wat een prachtig moment was dit! Na een bakje koffie in de kantine (waar we geholpen werden door een bijzonder knappe kerstelf) moesten we toch weer op pad. De navigator had een camping gevonden op de route, waar de chauffeur ons kundig heen manoeuvreerde. Eenmaal aangekomen gingen de vissermannen weer op pad (Sjoerd en Tess) en bemoeide uw reporter zich met het avondeten. Na het eten een wandelingetje om het meer, en toen besloten de mannen dat het tijd was voor een traditionele Finse Sauna. Als u enige kennis heeft van sauna's weet u dat men zich naakt in een bijzonder warme ruimte begeeft om heerlijk uit te zweten. Om af te koelen springt men daarna in het meer, uiteraard nog steeds in dezelfde outfit. Nu begrijpt u misschien dat drie knappe jongemannen die zich naakt in het meer begeven een echte bezienswaardigheid zijn. Jolanda zat rustig in de camper te lezen toen zij de buren (een Italiaanse dame en haar dochter) buiten tussen de bosjes zag staan. Wij hadden natuurlijk een paar kreten uitgeslagen nadat wij het ijskoude meer ingesprongen waren, wat de aandacht van de dames had getrokken. Ze begluurden ons door de bosjes heen, en Jolanda wilde bijna naar buiten lopen om te vermelden dat deze jonge goden toch echt haar echtgenoot en kinderen waren. Gelukkig dropen de buurvrouwen ook af, ze waren toch een beetje beschaamd toen wij de steiger weer opklommen. We hebben nog besproken of we een aanklacht tegen de vrouwen in moesten dienen wegens schending van de privacy, maar we hebben besloten het hier maar bij te laten.

De nacht die hierop volgde was een nacht waarin wij allemaal weinig geslapen hebben. En nee, dit heeft niet te maken met de Italiaanse schonen. We wisten dat er in Finland veel muggen rondfladderden, maar dat het zo erg zou zijn hadden we nooit verwacht. De gapende wonden die de meesten van ons opgelopen hebben zullen onze lichamen nog lange tijd ontsieren. De morgen diende zich ook al veel te vroeg aan, en vooral Sjoerd en Niels hebben geen oog dichtgedaan. Zij hebben duizenden muggen aan hun einde geholpen, maar er was geen beginnen aan. Nu heeft u uw reporter al een aantal malen horen klagen over het tijdstip van vertrek 's ochtends. Om half 6 zes in de ochtend besloten Sjoerd en Niels na overleg met de rest van de krijgsraad dat het verstandig was om de aftocht te blazen. De spullen werden ingepakt en de koffie voor onderweg werd klaargemaakt, en we zijn met de noorderzon vertrokken. De vijand was met te veel, en ons besluit tot vluchten was verstandig. Omdat we zo vroeg vertrokken hebben we meerdere elanden en rendieren gespot. U moet weten dat in alle Scandinavische landen met borden gewaarschuwd word dat deze dieren de weg kunnen oversteken. In de voorgaande jaren dat we naar Noorwegen zijn geweest hebben we geen spoor van deze dieren kunnen ontdekken, en nu stonden ze in de rij voor de kraan om te drinken. Op de foto's van vandaag vindt u het bewijs.

We bevinden ons nu alweer in Noorwegen, nog geen 200 kilometer verwijdert van de Noordkaap. Met ons einddoel in zicht hebben we een camping opgezocht waar de vissers weer gauw aan het vissen zijn geslagen en Jolanda haar huishoudelijke taken heeft hervat. En zoals u weet, waar u reporter zijn pen weer ter hand heeft genomen om u weer te voorzien van nieuw leesvoer. Vanaf nu zal ik beloven dat hij en hij alleen uw zal voorzien van de sappige verhalen over onze avonturen. Uw reporter is terug van weggeweest!!

Groeten van uw herboren reporter

P.S. Het woord van de dag is unaniem gekozen: stalkers.

P.P.S Vandaag was ons neefje Oscar jarig. Zelf denkt ie dat hij morgen jarig is, en daarom zullen we morgen op de Noordkaap even heel hard hoera schreeuwen.

Een verhaal van een niet zo jeugdige reporter

Dag 5 van onze Noordkaapexpeditie en het wordt tijd voor een serieus verslag op de blog. We willen de thuisblijvers niet nodeloos ongerust maken (oma Lap) dus wil ik ervoor zorgen dat de belevenissen van jullie jeugdige reporter enigszins genuanceerd worden. Vandaar dat ik maar eens achter de laptop ben gekropen om jullie te voorzien van een juiste update. Gisteren een bijzondere dag zoals jullie hebben kunnen lezen waarbij we het binnenland van Zweden op een alternatieve manier hebben beleefd. Inderdaad via een hobbelige zandweg waarbij ons vervoermiddel heeft laten zien dat hij deze reis prima aankan. Wat een toppertje die camper. Dat de boeken ons om de oren vlogen kwam door een wat abrupte stop op een rotonde en het feit dat deze los in de kast liggen. . Ook nog waard om te vermelden is dat we inmiddels toegetreden zijn tot een nieuwe familie die elkaar uitbundig groet als ze elkaar zien...........'de camperfamilie'. Heel bijzonder hoe camperchauffeurs het nodig vinden om te groeten als ze elkaar tegenkomen. Inmiddels doen wij vrolijk mee en hebben vaak onze linkerhand nonchalant omhoog als we gegroet worden. Sjoerd begint inmiddels zelfs al als eerste te groeten. Tot zover de nuance........ op naar dag 5

Gisteren hebben we de 2000 kilometergrens doorbroken en zelfs nog iets verder gereden dan de bedoeling was. Dat kwam doordat we niet eenvoudig een camping konden vinden. Nummer één was niet bemenst maar gelukkig troffen we op nummer twee een alleraardigste Zweed aan die ons welkom heette. We waren aanbeland in Bureå waar we dus vanochtend de reis ook weer begonnen. Gisteravond had Sander bedongen dat hij vanochtend in bed mocht blijven liggen terwijl wij begonnen te reizen. (de mannen sliepen niet in de tent namelijk). Hiervoor heeft hij de avondafwas in zijn eentje gedaan. Zo ging het dus ook, de 4 lapjes in verticale stand en 1 in horizontale stand toen de camper werd gestart. We reden weer door oneindig Zweeds landschap met als hoogtepunt het zien van twee elandjes (hopen we tenminste, het zouden ook rendieren geweest kunnen zijn maar met 100 km per uur rijden kun je je vergissen en wij geloven graag dat het elandjes waren). Rond lunchtijd passeerden we de Finse grens alhoewel de kids dachten dat we ongemerkt allang in Finland waren omdat de plaatsnamen al een hele poos Fins oogden. Helaas voor hen was dit dus niet waar, we kwamen wel degelijk officieel de grens over en reden zomaar Lapland binnen, en daar horen de Lapjes natuurlijk thuis. Wel grappig zijn de Finse plaatsnamen. Ik opperde dat deze ooit zo gekozen zijn: de Finnen gooien flink wat klinkers en medeklinkers in een bak, husselen wat en trekken er lukraak een paar uit, plaatsen deze achter elkaar en voila...een plaatsnaam is geboren. En dat hierin twee i's achter elkaar staan of twee y's daar malen ze niet om. Van ons vijven heeft Niels de meest Scandinavische uitspraak en dat hoort ook zo met een Scandinavische naam.
Rond half vier (we kwamen er later pas achter dat het nu half vijf is omdat Finland een uur later op de klok noteert) kwamen we aan in Rovaniemi wat het dorp van de kerstman is. Het dorp ligt op de poolcirkel dus alweer een mijlpaal om te noteren. Hier moesten wat souvenirtjes gekocht worden (natuurlijk een sneeuwbol voor de verzameling van Tessa) en na een ontmoeting met de kerstman gingen we weer verder op zoek naar een camping. Een uurtje verder (en nog een eland later en deze keer was Tessa er zeker van dat het er eentje was) vonden we een prachtig authentiek plekje aan een meertje waar het heerlijk rustig is. Niet echt een luxe camping maar vooral sereen. Daar zitten de Lapjes nu en kijken of ze de rust op de camping wellicht kunnen doorbreken. Tot zover het verslag van deze dag en jullie merken wel wie de volgende reporter zal zijn. Liefs van Jolanda.

Scheurmonsters en vijandige Zweden

Uw reporter geeft het op. Na diverse pogingen om op tijd te vertrekken kunnen we ons er beter bij neerleggen. Het wordt hem toch niet. Geen stress, dan maar lekker uitslapen. Vandaag vertrok ons racemonster weer rond een uur of tien. Even afscheid genomen van “De Muts” en hatsee. Vandaag was het plan om ongeveer 450 kilometer te rijden. De kilometers vlogen voorbij, en rond etenstijd besloten we dat het tijd was om een camping op te zoeken. Nu hadden we een niet nader te noemen vrouwelijke bestuurder (Jolanda) die ondanks alle goedbedoelde aanwijzingen van de mannen besloot elke camping voorbij te scheuren. Oke, dan niet. De tomtom ingesteld op de dichtstbijzijnde camping, inmiddels 80 kilometer verderop. Moeders had zelfs de tomtom zoekgereden, die stuurde ons een bijzonder uitgestorven weggetje op. Dit weggetje veranderde later in een onverhard paadje wat ons langs haast uitgestorven dorpjes leidde. Af en toe een fossiele Zweed die zich afvroeg wat die domme Hollanders hier nou weer te zoeken hadden. Je vindt ze ook overal, die Hollanders. Na een bijna aanrijding met een grasmaaiende opa besloten we dat dit misschien niet een heel handige route was. Gelukkig voor ons liep dit weggetje uiteindelijk naar een camping. De beheerders van deze camping vonden het niet nodig om de receptie te bemannen, en er hing een briefje dat we ons vijfhonderd meter verderop bij een kiosk konden aanmelden. Terug naar het centrum van het dorpje, nergens een kiosk te bekennen. Ook in dit gehucht werden we nagestaard en weggejaagd. Dus besloten we de grote weg weer op te zoeken, waar we rond een uur of half negen eindelijk een veilige camping vonden. Jolanda maakte zich toch nog nuttig door een zak gedroogde pasta klaar te maken (die overigens best goed smaakte). Dit mocht ook wel, nadat ze bijna onze camper gemold had. Met Jo achter het stuur vloog ons het meubilair om de oren. Sander is getroffen door de zevendelige Harry Potter serie, hij mag van geluk spreken dat hij het heeft overleefd. We hebben in plaats van een woord van de dag daarom ook gekozen voor een bekend gezegde van de dag: Vrouwen achter het stuur, bloed aan de muur. Zover is het dus net niet gekomen, maar u begrijpt dat uw reporter een roerige dag achter de rug heeft, en dat hij blij is dat hij zijn bedje op kan zoeken.

Groeten van uw gebroken reporter

Op weg naar onze geboortegrond..

Daar gaan we dan weer, op weg naar Finland, en ook naar Lapland!! We verwachten hier als koningen onthaald te worden, maar het duurt nog wel even voordat we daar aankomen. Weer bijna een duizendtal kilometertjes voor de boeg, dus gauw op weg!! Woord van deze ochtend is biotex.

P.S. Uw reporter wil na diverse reactie op verschillende social media graag benadrukken dat hij/zij zijn/haar identiteit graag geheim wil houden, dus verdere vragen hierover worden niet beantwoord.

Friese enclave in Zweden gevonden door de Lapjes

Vandaag weer genoeg kilometers achter de rug, de teller staat tot nu op 1500 kilometer. Vanochtend helaas weer niet gelukt om vroeg te vertrekken, al hebben we wel een record gebroken; om kwart voor tien waren we onderweg. Onze oldtimer rijdt nog, bergaf lukt vooral goed. Als we de berg omhoog rijden moeten een aantal personen lopen om toch de top te bereiken. Geen probleem, goed voor de conditie. We zijn vandaag aanbeland in een Zweeds gehuchtje ongeveer hondernogwat kilometer boven Stockholm. De camping waar we vannacht overnachten wordt gerund door Meindert “De Muts” uit Kollum en zijn familie. Leuke mensen, en veel andere Friezen op de camping die speciaal voor deze familie hier zijn. Vandaag zijn de eerste hengels uitgeworpen door Tessa en Sjoerd. Geen resultaat, dus vanavond maar weer een bus pringles opentrekken. Vanavond nog even bij het kampvuur zitten en een potje klaverjassen om morgen weer “op tijd” onze weg te vervolgen, langs de Oostzee richting Finland. Genoeg uurtjes voor de boeg nog dus. Uw reporter wenst u een goede nacht, en we sluiten af met het woord van de dag: Houthakkersmentaliteit.

P.S. Naar aanleiding van boze reacties vanuit het camperverhuurbedrijf op ons vorige bericht, wil u reporter even vermelden dat we ondanks onze kritische uitlatingen over de camper toch bijzonder blij zijn met het oude barrel.

Zondag 22 juli/maandag 23 juli.

Dag één van onze zogenaamde Noordpoolexpeditie, en tevens de verjaardag van Sander. De planning was om rond een uur of acht te rijden, wat later bijgesteld werd richting de klok van tien. Geen probleem, drie week is ruim voldoende om achtduizend kilometer af te leggen. De kilometers vlogen voorbij, reizen met een camper is heel relaxed. Achterin wordt wat gekaart en ook veel gelezen. Voor we het wisten bevonden we ons in Puttgarden, waar we de veerboot namen richting Rodbyhaven, wat al in Denemarken ligt. Hier sloeg de stress even toe, aangezien we weinig vertrouwen in de accu van de camper hadden, en we bang waren dat we de rest van de vakantie op de veerboot door moesten brengen. Gelukkig liet de techniek ons niet in de steek, mede dankzij hulp van een bijzonder vriendelijke ADAC'er (wat geen Duitste politicus is) eerder op de dag die een minuutje onder de motorkap nodig had om een los draadje vast te maken. Tegen een uur of zes waren we nog maar een uurtje verwijdert van Kopenhagen. Dit is te danken aan het goede werk van het chauffeursduo, waarbij zeker de inbreng van de Co-piloot van groot belang is gebleken. Uw reporter wil hierbij benadrukken dat hij niet bevooroordeeld is, en dat de Co-piloot tevens een bijzonder charmante jongeman is. Hier werd besloten om de krijtrotsen van MØns klint te bekijken, wat zeker de moeite waard was ondanks een paar extra kilometers. Om deze te bekijken moesten we eerst een paar trappen beklimmen, volgens Sander 494. Sommige mensen waren hierna toe aan een rustmomentje, dus op zoek naar een eettent. Na een paar serieus pittige pizza's in de Mexicaanse pizzahut van Stege zochten we een plekje om de camper te parkeren en te gaan genieten van een welverdiende nachtrust, wat redelijk gelukt is (uw reporter heeft beroerd geslapen, klachten over slechte bedden zullen worden ingediend bij het camperverhuurbedrijf). De ochtend daarna ondervonden Sjoerd en Sander enige stoelgangsproblemen, ten gevolge van de Mexicaanse pizza's. Sleutelwoord van de dag is dan ook darmgas. Na het ontbijt vertrokken we weer eens mooi op tijd, dit keer half elf, richting Stockholm. Bijzonder genoeg werd er gekozen voor een nieuwe Co-piloot, die volgens uw reporter ook bij lange na niet het niveau van de vorige kon evenaren. Omdat de route van vandaag over de snelweg rechtstreeks naar Stockholm leidt hebben we hier geen vertraging aan overgehouden. Helemaal tot aan Stockholm zijn we niet geraakt, vandaar dat we op een spartaanse camping in de buurt zijn belandt. Deze camping kreeg van ons campinggidsje wel drie sterren, wat ons betreft een paar teveel. No problem, gewoon de camper parkeren en vannacht ook de tent neerkwakken en wij slapen vannacht (dit keer wel) prima. Morgenvroeg staat het vervolg van onze reis naar de Noordkaap op het programma, en we hopen dit keer om een uur of 8 te rijden. Of dit lukt valt te betwijfelen, maar ik verzeker ervan dat uw reporter scherp en alert blijft, zodat u niks van ons avontuur hoeft te missen!

Tot het volgende verslag!

Uw jeugdige reporter